(opnieuw gepubliceerd, er ging iets fout bij het aanmaken van Op regime)

Sinds midden maart heb ik, Leila, het heel druk. Als kantoorpoes. Voorheen kon ik overdag rustig bijslapen in mijn doos in de boekenkast na een rondje eten, spelen en kroeltjes krijgen. Alleen op zondag en heel soms ’s avonds of op een andere dag, zat zij achter haar bureau te werken en keek ik over haar schouder mee. Verder bestond mijn taak uit het mee helpen uitzoeken van de kleding voor de dag en even kijken of alles goed zat voordat ze de deur uit ging.

Nu is ze elke dag thuis aan het werk, ook op zondag. Dat betekent dat ik haar goed in de gaten moet houden. Kledingadvies is niet meer aan de orde, of het nu de ene of de andere spijkerbroek is maakt mij niet uit. Wel moet ik opletten of ze de juiste zaken opschrijft, de goede conclusies trekt en aardig blijft tegen al die mensen aan de andere kant van haar scherm. Het is zo leuk om mee te kijken naar de bewegende beelden. Ik kom dan op haar bureau zitten, terwijl ze me aait. Of ik kom gezellig op schoot liggen knorren. Kan ik uren volhouden. Ze zit toch maar een beetje saai te werken. Of ik duw mijn neus of bevallige kontje in beeld.

Binnenkort word ik zelfs een quizvraag in de maandelijkse pubquiz. Zo beroemd ben ik aan het worden. Wist je trouwens dat ik regelmatig tweets twitter? Past wel een beetje bij een kantoorpoes, vind je niet? Vogeltjes en poezen gaan prima samen.