Daarna is het weer een week vol met werk. Er moet iets af en dat gaat niet vanzelf. Mijn baas leert mij dat de methode in dit bedrijf is dat je gewoon elke dag of om de dag een digitale vergadering inschiet om te zorgen dat het werk gedaan wordt. Ik ben dat niet helemaal gewend. Zo hou je toch mensen van hun werk dat ze moeten doen? Ik hou me gewoon aan mijn afspraken en lever als ik dat beloofd heb. Als dat niet lukt, horen ze dat meer dan op tijd van me.

Op woensdag komt de oudste kleindochter eten. Zij studeert sinds kort in Amsterdam en krijgt bij ons om de hoek een kamer. Het is supergezellig met haar en terwijl ik de pasta kook vertelt ze honderduit over haar leven. Ondertussen regel ik even concertkaartjes voor haar en mijn man voor een concert binnenkort waar ik blaadjes ga omslaan. Zij woont tegen die tijd echt letterlijk op een paar honderd meter van de concertlocatie.

Het is moeilijk te zien, maar een open brug, bij Woerdens Verlaat

Donderdag worstel ik me na het werk in Amsterdam door de nodige files naar Leiden. Een collega van mij is de afgelopen weken door een achtbaan van emoties gegaan door een medische diagnose en heeft behoefte aan bijpraten. Dus dat doen we, op haar zonovergoten balkon. Dankzij een groot ongeluk op de A12 rij ik vervolgens bijna geheel over provinciaalse wegen door het groene hart van de Randstad terug naar huis.

Ook op vrijdag werk ik in Amsterdam. We beginnen de dag om half negen met een stuurgroep/bijpraten. 8 van de 9 mensen blijken al op kantoor te zijn en we verzamelen ons dan ook in een van de vele vergaderzalen. Het is zo gezellig met allerlei overleggen en bijeenkomsten dat ik helemaal niet toekom aan een rondje wandelen. Dat doe ik daarom aan het eind van de middag als ik thuis de auto aan de lader heb gelegd, door een warme stad. Het is zelfs zo warm dat ik na de inspanning toe ben aan een verkoelende douche.

Op zaterdag werk ik geheel tegen mijn eigen regels een paar uur. Zaterdag is in principe mijn geheel werkvrije dag, dan probeer ik door fysieke inspanning de nodige ontspanning te bereiken en mijn hoofd leeg te maken. Ook anderen zijn deze zaterdag aan het werk, voor mij, en uit solidariteit maak ik de nodige dossiers af. Wat we beogen te doen deze zaterdag lukt niet helemaal en dat bewijst eens te meer dat testen soms beter is dan vertrouwen.

Ook op zondag is het uiteindelijk een zonovergoten dag. Deze begint nog met de nodige mist. Ook nu mag ik veel binnendoor rijden, naar Het Loo, dankzij de afsluiting van de A1. Het is prachtig op de Veluwe. Ik ontmoet een collega op de Veluwse Golfbaan. Hij gaat naar het bedrijfstoernooi en wil graag de baan verkennen. Ik golf graag, dus zodoende spelen we een mooie ronde. Spoileralert: hij wint een week later het toernooi, de voorbereidingen hebben hun vruchten afgeworpen. Ik speel nog wat wisselvallig maar weet netjes binnen de buffer te eindigen (dat betekent dat ik bijna mijn handicap heb gespeeld, slechts 3 slagen te veel). De zonnebrand is nodig, het is toch nog ongewoon warm op deze zonovergoten dag dat de meteorologische herfst van start gaat. Thuis loop ik dan ook nog even onder de douche door voordat ik met Leila in mijn knieholte geniet van een rustuurtje.

Charlie tijdens een van de pilatussessies

De week die volgt bestaat uit een paar dagen buffelen. Met vereende krachten van vooral dames zorg ik dat alle stukken voor een bepaalde vergadering op donderdag aan het einde van de dag de deur uit kunnen. Ondertussen pas ik de 10-minuten regel toe: als ik ergens niet binnen 10 minuten uitkom, sta ik op en ga ik wandelen. Dat is niet helemaal vanzelfsprekend deze dagen, het regent bij tijd en wijle echt stevig. Dat merk ik ook op de weg, waar ik met het beest (a.k.a. de nieuwe BMW) de wind voel gieren en me met de nodige rust door de files heen werk. Donderdag haal ik ook nog even een nieuwe vaccinatie Corona. De gemiddelde leeftijd op de locatie zakt tienden als ik binnenkom, het is een gezellige soos.

Ook op vrijdag waait het heel stevig. Desondanks ga ik golfen met oud-collega Bert. We hebben afgesproken op zijn thuisbaan, Welderen. Ondanks of dankzij de harde wind speel ik meer dan goed. Zo goed zelfs dat ik precies mijn handicap speel. Dat betekent dat ik op elke hole op de voor mij geldende aantal slagen kan uitholen. Niet slecht voor deze vrijdag. We besluiten halverwege te stoppen, er komt veel regen aan. We genieten lekker van een goede lunch in het clubhuis, alvorens ik terug naar huis rij. De regen slaat dan tegen de ruiten aan en ik ga met nog wat werk en de katjes de rest van de middag stukslaan op mijn werkkamer. Ik heb er een groot warm vest bij nodig. Gelukkig is het rond zes uur zo goed als droog, als ik naar de Pieper mag fietsen voor ons avondeten. Frietjes met satésaus. Terug thuis maak ik nog snel een fles rode wijn open. Na de frietjes steek ik de houtkachel aan. Het is de eerste keer van dit seizoen en ik ben het niet verleerd.

De zaterdag bestaat uit het verzamelen van alles dat broer, zus en man hebben achtergelaten om mee te nemen naar mijn ouders. Ik laad er de auto mee vol en rij voor het eerst in zeer lange tijd alleen naar het Noorden. Bij de koffie word ik bijgepraat over de laatste stand van zaken. Verder laveren we deze dag tussen de buien door en rommel ik het nodige in huis en op het erf. De meegebrachte wildcamera installeer ik in het bos in de buurt van een hol. Het is een rustige dag zo, die we besluiten met samen borrelen en eten.

Na een lange nacht ben ik vroeg wakker. Heel vroeg. Dus tijd voor een lange sessie pilatus, kranten lezen, ontbijten, laptop updaten en zo. Want de zon is pas om 7.38u op, eerder mag ik niet de hei op. Ook nu hangt de mist over de weilanden en kom ik het nodige wild tegen. Na een mooie wandeling van een uur haal ik de wildcamera op uit het bos. Die hang ik aan de PC van mijn vader en zowaar, het werkt. We hebben een das op foto.

Met mijn vader, de grote honden en de kat lopen we daarna terug het bos in voor een rondje wandelen en de camera terughangen. Na de koffie verzamel ik alle benodigde spullen, de achterbak ligt helemaal vol met golfspullen en zaagspullen. Het past er allemaal net in. Na een ‘tot binnenkort’ laat ik mijn ouders achter en rij door een zonnig Nederland terug naar huis.

De wildcamera