De maandag begon dus met werken. Alhoewel, werken. Ik had namelijk al zien aankomen dat we geen stukken hebben gekregen voor een overleg dat vier uur zou duren. Vier uur zonder stukken is niet te doen en dat is dan ook de reden dat we het overleg inkorten tot een uur. Het wordt nogmaals gepland voor later deze zomer. Ik heb dus opeens tijd om handen, want de zondag al gewerkt, agenda op orde gebracht, stukken gemaakt en gelezen. Dus ga ik naar overleggen die ik niet zou bijwonen en praat ik links en rechts bij. Ook ga ik op tijd naar huis, want de lieve nichten D. en N. komen eten. Nu heb ik op zondag het belangrijkste voorbereidende werk al wel gedaan, maar het kost toch altijd nog even om het eten op tafel te krijgen. Ik wil daarbij zoveel mogelijk genieten van de gasten en zo min mogelijk in de keuken staan. We besluiten de gezelligheid daarom ook met een mini-magnum.

De door de dames meegebrachte bonbons halen het eind van de week niet. Super lekker!

Op dinsdag heb ik gewoon een lange dag op kantoor, met een bila met de baas waarvoor ik geen onderwerpen had. Maar toch genoeg praat. Daarna mag ik invallen voor mijn collega in het praatje bij de onboardingsdag. Hij is te laat in de trein gestapt. Het is niet de eerste keer dat ik dit praatje hou en desondanks komt het er nog niet helemaal vloeiend uit. Blijven oefenen. De Net Promotor Score moet nog binnenkomen, ik kijk er naar uit.

Op woensdag heb ik ook een mooie werkdag, die ik besluit met een kennismaking met een nieuw RvB-lid in het centrum van ’s-Hertogenbosch.

Donderdag neem ik de trein naar Amsterdam voor een mooie dag werken met een aantal ad-hoc afspraken. We zijn bezig met de selectie voor een vacature en ik zorg dat ik alle stakeholders spreek over de verschillende kandidaten.

Aan het eind van de middag neem ik de trein terug naar Utrecht en eet een frietje. Want ik ga meteen door naar de generale repetitie. Die generale repetitie waar ik alle stukken een keer langs hoop te krijgen, behalve misschien de orgelsolo. De werkelijkheid is anders. We beginnen namelijk met het goed doorwerken van het eerste stuk, Rejoice in the Lamb van Benjamin Britten. Omdat mijn voet er toch boven hangt, vraagt Wouter mij om de c te spelen. Die c die 3 pagina’s duurt, waarmee het stuk begint en waar het eerste deeltje ook mee eindigt. Terwijl ik de dirigent nauwelijks kan zien slaan. Enfin, we gaan het er nog over hebben. Met mijn dikke gympen trap ik bij de tweede doorloop ook nog eens een tweede toon in en vraagt Wouter of ik zaterdag wel even mijn orgelschoenen wil aantrekken. Die ik niet heb, want ik speel helemaal geen orgel.

Ruim buiten de tijd ronden we dit werk af in de repetitie en gaan we beneden verder. Dirigent Hester Steensma-Westra heeft het programma omgegooid, a-capella doen we niet vandaag en ook het stukje met piano slaan we over. Gelukkig slaan we de twee orgelwerken beneden niet over. Wouter is zeer bedreven in het registreren op dit orgel, want hij doet bijna niet anders sinds het er staat. Voor mij is het echter altijd een gevecht. Afstand tot partituur en mijn multi-vocale bril zijn niet goed op elkaar afgestemd en ik sta zeer ongemakkelijk gebogen in de rug voor de verschillende handelingen. Verder staat er een bekend stuk op de lessenaar (Hymne to St.John van Wouter zelf) maar ook een voor mij zo goed als nieuw stuk van Herbert Howells. Ik sla mij er doorheen.

Vervolgens gaan we terug naar boven, nu zonder de kinderen van de Koorschool, voor het Te Deum in C van Britten. Al registrerend werk ik nog wat zaken bij in het grote boek en maak ik uiteindelijk een foto. Een diminuendo dat om de hoek van een bladzijde binnen 3 maten moet worden uitgevoerd dat uit tien knopjes bestaat…..die moet ik uit mijn hoofd leren. Geen tijd om te kijken, kwestie van het juiste doen. Hier eindigt voor mij de repetitie en ik loop door een warme stad naar huis. Tijd voor bed.

Beeldentuin, net zoals de topfoto. Het was weer een feest om in dit museum en tuin te mogen dwalen.

Op vrijdagochtend heb ik mij net ingesmeerd met zonnebrand en de golfkleren erbij gezocht, als mijn partner voor vandaag meldt dat hij ziek is. Kan gebeuren, dus ik heb een andere dag dan gepland. Het wordt een beetje werken en vervolgens met de man naar Kröller Müller. Er is een tentoonstelling Door de bomen het bos. Inclusief een lange rondwandeling door de beeldentuin, die voor de gelegenheid is aangekleed met ludieke teksten. Zoals ‘opladen’ en even verder ‘ontladen’. Ik doe precies dat en geniet van de zonovergoten dag. Omdat we tussendoor een puntje taart hebben gedeeld bij een smoothie, rijden we eerst terug en gaan dan pas lunchen. Bij de Veldkeuken in Amelisweerd. Ik eet heel decadent een bord pasta met gremolata. Ik vind dat super, een warme lunch, dat hoort voor mij bij vakantie hebben. De rest van de dag doe ik rustig, ik kijk nog naar wat mails en zo. We besluiten deze onverwachte vakantiedag met een fles bubbels soldaat maken en te proosten op een schuldenvrije woning.

Nog een foto vanuit de tentoonstelling. Fascinerend. 

Op zaterdag is het concertdag. Dat betekent dat ik zoveel mogelijk handelingen uit mijn hoofd leer. Aangezien Wouter op vrijdag nog het een en ander heeft aangepast, heeft hij me gelukkig de laatste stand van zaken wel even gestuurd. Dan kan ik in ieder geval de juiste handelingen uit het hoofd leren. Ondertussen ga ik natuurlijk gewoon wandelen en croissantjes halen. Ook ga ik nog even naar de golfbaan om aan mijn swing te werken. Terug thuis rust ik een uurtje, samen met Leila op de bank. Na de lunch loop ik zeer op tijd naar de kerk. Gelukkig is Wouter ook erg op tijd, we moeten namelijk ook nog stemmen. Ik wissel mijn loopschoenen voor wat vandaag orgelschoenen zijn. Ballerina’s met dunne zolen.

Dat dus....en dan is dit nog niet eens het moeilijkste stukje. Behalve dat ik geen handen meer over heb om om te slaan.

Stemmen betekent dat ik met de juiste registraties toetsen indruk en Wouter in het orgel voor de juiste stemming zorgt. Al balancerend op de orgelbank bedenk ik me dat organisten een hele sterke core moeten hebben. Ik ben voor het half uurtje dat ik er zit blij dat ik pilatus doe. Nu snap ik ook waarom het echt lekkerder is als ik die ene noot speel vanmiddag. Dat zou voor de organist drie pagina’s lang een scheve houding hebben betekend. Dus doe ik het maar. Ook valt me het verschil in touché op tussen het grote orgel boven en het koororgel beneden. Aangezien er ondertussen ook aan podium, opstelling en andere zaken gewerkt wordt, zowel beneden als boven op de koorzolder, moet ik me heel erg concentreren om het signaal te horen dat ik door kan naar de volgende toets. Ter controle speelt Wouter de Processional van William Mathias. Daarbij blijkt dat we ook nog twee noten in het pedaal moeten stemmen, wat we doen.

Beneden spelen we nog een keer door Howells heen, voor mij, na het stemmen. Dan is het tijd voor een grote doorloop, inclusief koor. Een grote doorloopt betekent dat we bijna alle beginnetjes van stukken doen en op- en aflopen. Echter, Rejoice komt lekker met alle beginnetjes van alle delen langs. Ook wij oefenen ons stukje op- en aflopen ongeveer.

Om even na drie uur is de repetitie afgelopen. Ik ga terug naar boven, nog wat laatste zaken doornemen. Want vandaag hebben we zelfs het begin van het Te Deum in C niet gedaan. Ik haal er nog een registratiefoutje uit en leer de laatste zaken uit mijn hoofd. Voor ik het weet is het half vier. Ik ben gewoon te laat met zenuwachtig worden.

Het orgel staat klaar, de organist zit klaar, het koor staat klaar, dirigent kan ik helemaal niet zien. Wouter wil nog even zijn orgelbril poetsen en heeft daarbij een glas in zijn handen. Hier ben ik dus opeens wel zenuwachtig. Gelukkig prutst hij het er weer in en kijkt naar de dirigent. Dan geeft Wouter aan dat ik mag inzetten. En ook wanneer ik mag stoppen. Ondertussen sla ik de bladzijde om en schakelen we over naar handregistratie. De eerste drie pagina's zijn we doorgekomen zonder al te veel kleerscheuren. Met een beetje praten, heel veel noten en de nodige handelingen van mij werken we vervolgens hard door. Hard werken is het zeker, ik krijg heel weinig mee van al het moois vanwege opperste concentratie.

Ik heb zelfs niet door dat de man in het publiek zit, ondanks dat ik langs hem gelopen moet zijn bij de overgang naar het koororgel. Het was niet zeker of hij zou komen en met de concentratie die ik vandaag moet opbrengen ben ik ook helemaal vergeten te kijken of hij er zit. Met het koor tussen het publiek en wij boven op het grote orgel sluiten we dit concert af met een meezing Ave Verum van Mozart. Wouter gaat snel beneden het meer dan verdiende applaus in ontvangst nemen en een bos bloemen. Ik begin boven aan mijn cool down. Dat betekent orgel opruimen, zwelkast open, alle muziek weer op de goede plek in de map stoppen en in dit geval ook even een schroefje van de orgelbril vastdraaien. Daarna wissel ik weer van schoenen. Na de eerste reacties gehoord te hebben neem ik afscheid en loop ik naar huis. Daar krijg ik van de grote recensent, de man, de terugkoppeling dat hij erg genoten heeft van dit concert. Pffffff, het was alle stress weer waard. Ik zak onderuit op de bank en laat mij een glas wijn inschenken. Even bijkomen van dit alles.

De zondag is heerlijk lui. Ik sta laat op, dankzij wat uren wakker liggen in de nacht. Vervolgens werken we een normaal ochtendritueel af, inclusief pilatus. Daarna ga ik werken. De vrijdag grotendeels niet werken betekent wat mails die aandacht nodig hebben, ook heb ik de eerste review binnen op dat stuk dat ik vorige week afhad. Ik werk mij er rustig doorheen. Daarna ga ik onder het geluid van vele kerkklokken een lange wandeling maken. De man heeft het binnenplaatsje dan zo goed als leeggeruimd, we zorgen samen dat de Friese stoeltjesklok uit de gang op een veilige plek wordt opgeborgen. Komende week komen namelijk de schilders voor de achtergevel. Daarover meer in een volgend blog.