De week begon met een dag werken. Eerst in ’s-Hertogenbosch, zodat ik nog even wat medewerkers zie, voordat ik me bij het Miele expertisecentrum meld. We hebben daar een uitstekende lunch. Daarna mogen we, helaas in een grote zaal zonder daglicht, veel kennis opdoen van andere bedrijven hoe zij met klantervaring omgaan. Tussendoor netwerken we tijdens koffie en thee. De aanpalende borrel is ook uitstekend verzorgd. Daarna gaan we de keuken in en met behulp van de warmhoudla (handig! Als je veel plek hebt in de keuken echt een aanrader), stoomoven en andere Miele-apparatuur. En met een microplane rasp. Heeft niets met elkaar te maken, maar ik herken het fijne van de microplane rasp (geen aandelen). Daarna eten we het grotendeels door onszelf gemaakt voorgerecht (knolselder met sinaasappel, dilleoliemayonaisse, zoetzure meiknol en andere fratsels. Daarna krijgen we geroosterde bloemkoolsoep, een stevige kom vol. Dan kalfsukade met een stukje entrecote en pastinaak. Vervolgens willen ze ons nog aan de gestoomde chocoladecake met ijs hebben. Het is (pas) maandag! Ik heb de helft van het vlees al moeten terugsturen, het is gewoon echt te veel. Omdat het regent brengt collega Wouter me even naar de parkeerplaats verderop en kan ik naar huis rijden.

Op dinsdagochtend heb ik een afspraak bij het Hartcentrum AMC. In een volgend blog meer over de goede patiëntervaringen en de hopelijk goede uitslagen als ze binnen zijn. Vervolgens rij ik door naar Amsterdam voor een rondje interviews van trainees, samen met collega Bas. Omdat we vier gesprekken hebben en elke keer ook onszelf voorstellen, proberen we er beiden elke keer ook iets nieuws voor elkaar in te stoppen. Dat kenmerkt ons wel, we houden allebei van een beetje gekkigheid op de werkvloer, naast al het serieuze werk. We bieden twee van de kandidaten een traineeship aan, een kandidaat wensen we veel succes aan de andere kant van de Zuidas bij een van de grotere consultancybureaus en de laatste kandidaat willen we graag op een gewone werkplek hebben. Vervolgens rij ik naar huis, want collega Wouter met vrouw Susanne komen eten. Zij moeten zich door wat files heen worstelen, zodat ik een keer ruim de tijd heb om het eten voor te bereiden. Ik werk in stapjes, nadat ik nog even een rondje ben wezen snelwandelen (vanwege een 24-uurs hartmeting). We eten, alweer, asperges, met gerookte zalm en op een microplane geraspte (daar is ie weer) citroenschil. De man en ik dan, want voor onze gasten is het toch elke keer pas de eerste, misschien tweede keer dit jaar. We besluiten met bonbons van Puccini.

Op woensdag ga ik eerst even in Amsterdam een meetapparaat inleveren bij het Hartcentrum, om vervolgens naar onze andere locatie in ’s-Hertogenbosch te reizen voor een offsite. Ik kom aangekondigd te laat, alhoewel ik de vergadering vanaf het begin via de mobiele mogelijkheden volg. Na een nuttige en ook gezellige bijeenkomst met de nodige grappen en veel serieuze onderwerpen loop ik terug naar onze toren voor de rest van de werkdag. Om zes uur tref ik de man in de receptie, samen rijden we naar Vught. We gaan uit eten met een collega en zijn vrouw, we maken er een gezellige avond van met wederzijdse kennismakingen, de stand van het leven doornemen etcetera. Daarna rij ik ons met gezwinde spoed terug naar huis, waar we alweer te laat naar bed gaan.

Op donderdag werk ik in Amsterdam, het is een dag waarbij de lunchpauze opgaat aan een vergadering. Desondanks kom ik net voldoende buiten voor wat rondjes wandelen en lunch halen voordat ik weer in de volgende vergadering kan aansluiten. Aan het eind van de dag werp ik mij in de file, er wacht mij thuis een man die niet helemaal lekker is. Ik maak wat te eten voor mijzelf en kleed me om. We gaan naar concert vanavond, het jubileumconcert 10 jaar TivoliVredenburg met Janine Jansen en Denis Kozhukhin, met veel mooie muziek (Robert en Clara Schumann en Brahms). Het is een prachtig concert en het gemêleerde publiek onthaalt de musici op een geweldig applaus. De toegift is de nocture van Lili Boulanger. Tevreden loop ik daarna terug naar huis, terwijl de man de bus neemt. We liggen laat in bed en het duurt nog even voordat we gaan slapen.

Vrijdag begint mijn dag met een paar uur productie, thuis. Daarna til ik de hutkoffer van hem naar beneden en in de auto en rij ik ons naar Harlingen. Daar neemt hij de snelle begin-van-de-middagboot naar Terschelling, terwijl ik terug rij naar huis en de katjes (a.k.a. the beasts or his royal highness king Charles and her royal highness emperess Leila). Die doen een oog half open als ik thuiskom, dus ik ga eerst maar eens boodschappen doen. Terug thuis ruim ik die op en zijn de katjes zowaar genegen voor een kroeltje en een vroeg rondje brokken. Daarna ga ik nog een rondje door de stad lopen, me verwonderend over wat een bijzondere en bijzonder gelukkige geluksvogel ik toch ben. De totale slaapachterstand met alle gezelligheid deze week is wel opgelopen naar twaalf uur, heb ik uit betrouwbare bron verkregen. Dus ga ik op tijd naar bed.

Dat is maar goed ook, want Charlie maakt me dus op de gewone tijd alweer wakker. Ik probeer hem uit te leggen dat het zaterdag is en dat ik mag uitslapen, maar daar komt wat hem betreft niets van in. Dus ik sta op en ga ontbijt maken voor ons. Terug in bed lees ik de kranten uitgebreid en moet me uiteindelijk enigszins haasten om in presenteerbare vorm een paar stukjes echte Limburgse vlaai aan te nemen van mijn zus.

Zij rijdt langs en stopt lang genoeg voor de overhandiging, op weg naar onze ouders. Daarna werk ik de rest van de lichamelijke inspanningen af om vervolgens ongegeneerd weer een uur te gaan slapen. Ik lunch laat en ga vervolgens bij Jumbo Golf in Bunnik wat onderhoud laten plegen aan clubs. Omdat ik moet wachten trek ik wat nieuwe kleding en schoenen uit het rek. De rekening die ik mag vereffenen is wat hoger dan ik voorgenomen had, maar nu kan ik het seizoen weer door. Terug thuis ga ik me netjes aankleden en drink ik nog een kop koffie, terwijl de katjes een voor een knuffels komen halen. Daarna krijgen ze extreem vroeg eten (kwart over vijf) omdat ik de auto inga. In Zuilen haal ik de componist van het stuk dat vanavond in première gaat en zijn vrouw op en gezamenlijk rijden we naar Zwolle. Terwijl zij de nodige plichtplegingen gaan doen, kan ik in de kerkbanken rustig eens naar de zojuist ontvangen partituur kijken. Fonds Roos heeft dit werk gesponsord. Ik blader op mijn telefoon door de pdf terwijl om mij heen gezellig gekletst wordt.

Uitvoerenden zijn Jongenskoor Dalfsen (met voldoende oudere jongens die in de volksmond ook wel mannen worden genoemd) onder leiding van Erik Kortering met Adriaan Koops op de toetsen. Het is een heel goed koor met lekker veel power door de ruime bezetting. De organist maakt wat slordige registratiefouten en vooral in het premièrestuk irriteert me dat. Desondanks is het weer een heel goed stuk geworden dat goed wordt uitgevoerd. Zoals altijd moet het even gaan beklijven en ik kijk dan ook uit naar een evenwichtige opname over een jaar of zo. Na het napraten, waar ik geen deel aan neem, rij ik ons met de nodige snelheid terug naar ons stadsie. Ik ben, alweer, redelijk laat thuis en ga eerst met katjes kroelen voordat ik uiteindelijk om half twaalf ga slapen.

Diezelfde Charlie waagt het ook op zondagochtend om me op tijd uit bed te schoppen. Het is een schatje, als hij slaapt. Wat hij vervolgens de rest van de dag grotendeels doet, maar niet voordat hij toezicht heeft gehouden op eten maken, pilatus, bak verschonen, verschillende wassen draaien en ophangen, keuken opruimen, papier en glas wegbrengen, vuilnis wegbrengen, paar uur werken, nieuwe golfschoenen uitproberen door rondjes te lopen en op de driving range ook de nieuwe grips op golfclubs in te slijten. Bij dit laatste kijkt Charlie natuurlijk niet toe, die blijft thuis gewoon samen met zijn zus in een veel te kleine doos in het zonnetje dutten (zie topfoto). Ik slaap verder nog een paar uur extra op deze zonnige en koude dag, tussen de verschillende rondjes lopen in. Het slaaptekort is nog niet helemaal ingelopen. Ook studeer ik nog voor het komende concert met Bas. Gelukkig blijft er tijd over voor het schrijven van een blog, waarin ik mij realiseer wat een gezegend mens ik toch ben. Het was een mooie week. Ja, de katjes hebben op gezette tijden eten en knuffels gehad. Alleen het tandenpoetsen en nageltjes knippen is er nog niet van gekomen. Hebben zij even geluk.

PS: bij het uploaden van de foto's voor dit blog, wat altijd heel even duurt, heb ik Leila toch 'gegrepen' en de nodige schoonheidsbehandelingen gegeven. Ze heeft pro-forma geprotesteerd en genoten van de bijbehorende knuffels.