Op maandag heb ik een bijzondere afspraak met onze accountant. Zij zijn met zes personen, want overgang van dossier en team. Nog niet van accountant, dat is pas volgend jaar. Ze stellen niet noodzakelijkerwijs de juiste vragen en mijn interne control afdeling geeft niet noodzakelijkerwijs de juiste antwoorden. Een collega en ik vragen door en zorgen dat ze precies weten wat er wel is en hoe dat werkt en geven meteen uitleg voor vervolgvragen die ze al wel of nog niet stellen. Zo kunnen wij onze tijdsbesteding aan dit dossier tot een minimum beperken.

Op dinsdag werken collega Iris en ik mee aan een landelijk onderzoek naar data bij financials (banken en verzekeraars). Ook bij de vorige werkgever werkten we hieraan mee en bij deze werkgever neem ik deze taak over van een collega bij een hele andere afdeling. We zitten met drie dames aan tafel, wat in het vakgebied van data management een behoorlijk unicum is. Iris en ik beloven mee te zullen werken aan een interview om andere vrouwen te inspireren.

Bertolt Brecht (1898-1956): schrijver en dichter: ‘Realisme is niet hoe de echte dingen zijn, maar hoe de dingen echt zijn.’

Op woensdag werk ik in Amsterdam, veel aan dossiers, voldoende in teams meetings en gelukkig ook met de nodige toevalsontmoetingen. Aan het eind van de dag ga ik lekker borrelen bij een vriendin en tevens RvB-lid van een bank (geen concurrent). We praten bij over van alles en nog wat, nemen de verschillende bevestigde en onbevestigde roddels uit het domein door. We horen uit dezelfde hoeken verschillende verhalen, zo leuk om dat te kunnen vergelijken.

Ook in Paastijd kan ik vogeltjes vinden voor de kerstversiering.

Op donderdag heb ik een feestdag. Ik mag de hele dag meelopen op de afdeling van een collega met tussendoor wat uurtjes werken. Daarna ga ik met collega’s een borrel drinken, mijn Texelse 0.0 Skuumkoppe smaakt prima. Daarna ga ik met andere collega’s uit eten om te vieren dat we een initiatief hebben afgerond. Een initiatief dat we hebben uitgevoerd ondanks herhaaldelijk vragen of het echt moest, en vervolgens hebben moeten terugdraaien. Omdat het toch niet had gehoeven. We hebben geleerd nog meer door te vragen in de toekomst, maar gaan als een soort troost even lekker eten met het beperkte groepje.

Op vrijdag heb ik een thuiswerkdag. Dat betekent feitelijk vijf uur dossiers rammen en daarna lekker lunchen met een lid RvB van mijn voormalige werkgever. Hij werkt tenslotte om de hoek. Ook met hem praat ik uitgebreid bij onder het genot van garnalenkroketjes. Ik hoor tenslotte als relatieve buitenstaander andere invalshoeken dan hij en we vergelijken de verhalen. Hij is zich bewust van zijn afstand tot de werkvloer en mist het soms ook. Dat snap ik. Zou ik het anders doen? Misschien, de vraag is altijd of dat ook lukt. Aansluitend ga ik koffiedrinken in Beerschoten. Het regent te hard en te veel om de geplande wandelafspraak uit te voeren, dus wordt het koffie.

Ernst Gombrich (1909-2001), kunsthistoricus: ‘Schildert de schilder wat hij ziet, of ziet hij wat hij schildert?’

Op zaterdag heb ik een sport- en cultuurdag. Dus pilatus, wandelen, golftraining en daarna rij ik de man en mijzelf naar Gorssel, voor museum More. We gaan eerst lunchen en daarna de verschillende tentoonstellingen bezoeken. Ik app ondertussen met wat vrienden vanwege gedachten die bij me opkomen bij de verschillende beelden of bijschriften.

Met vriend Johan (zeiler) app ik altijd als ik voor een open brug sta, zo ook bij dit schilderij.

Zondag begint met veel regen en ik heb geen zin om op te staan. Ik heb ook geen plan voor vandaag. Dat maak ik dus ter plekke. Er wacht geen dringend werk op me en een collega heeft me een film aangeraden waar ik al eerder een recensie over heb gelezen. We besluiten deze maar eens te gaan zien op deze zondagochtend. Voordat het zover is, ga ik eerst een rondje stad wandelen, tussen de buien door. Dat betekent dat ik een kop koffie ga drinken bij de Starbucks om een grote bui te vermijden, een boek koop bij de Bruna op het station (daarvoor moet ik wel even inchecken en op tijd weer uitchecken) en vervolgens nog een kop koffie ga drinken bij het Louis Hartlooper complex. Ik begin aan het boek, ondertussen luisterend naar het zondagochtendconcert op NPO Klassiek. De man arriveert per fiets en we gaan genieten van Perfect Days, alweer een film van Wim Wenders (zie ook blog Rejoice). Heel veel beelden, zeer weinig dialoog en toch ook een spanningsboog in het verhaal. Alhoewel ik nooit in Tokyo ben geweest geeft dit een prachtige inkijk in het leven van een van de inwoners en de gevolgen van zijn keuzes in het leven. Wat is echt belangrijk? Minder dan we denken, geluk zit in eenvoudige en daarmee vaak ook hele complexe momenten. In de film zit het volgende stukje songtekst op een prachtig moment:

Oh, it’s such a perfect day

I’m glad I spent it with you

Oh, such a perfect day

You just keep me hanging on

Voor mij heel herkenbaar, de mooiste dagen zijn die dagen waarvan ik delen kan doorbrengen met de mensen van wie ik hou, doen wat ik graag doe. De dag mag dan misschien niet perfect zijn als geheel maar dat is niet belangrijk. Gelukkig zijn met de perfecte moment, dat is belangrijk.