Ondertussen gaat het op het werk met wat meer snelheid voort. Ik heb geen zin in wat eigengereidheid en trek een driedelig pak, stropdas en hoge hakken aan om de gang van zaken in normalere banen te leiden. Ondanks dat ik de nieuweling ben kunnen we ons wel aan enige procedures houden. Het helpt, de mannen komen tot mijn inzicht. Het helpt ook een dag later om een collega te overtuigen een toekomstige implementatie gefaseerd te gaan laten plaatsvinden. Ik ken de omstandigheden, de leverancier en ondertussen ook deze organisatie om stevig vast te houden aan mijn eigen mening. Het volgende onderwerp, beveiliging, ligt ook in mijn passiegebied en ik ben een commissie rijker voordat ik ons historische pand verlaat. De stad is zich aan het voorbereiden op carnaval.

De zaterdag breng ik door bij mijn ouders nadat ik mijn oudste broer heb opgehaald. We doen wat licht snoeiwerk (hij) en ik sleep nog met het nodige hout. Verder zet ik de composthopen om. De broosheid van het ouder worden manifesteert zich in verschillende vormen. Ook ik, ondertussen middelbaar, heb geen oneindige energie.

Desondanks ga ik nog naar een feestje van een jarige vriendin nadat ik mijn broer weer terug thuis heb afgezet. Ik leef en heb lief. Dat is iets anders dan lief zijn of lief doen.

Charlie is lief, doet lief en heeft lief

Ook in de opvolgende werkweek draag ik hoge hakken. Op maandag omdat ik wat goede ideeën mag voorleggen aan een commissie. Ze worden omarmd, ik heb er weer een flink taak bij om het allemaal uit te gaan voeren. Op dinsdag heb ik hoge hakken aan omdat ik mijn afdeling uitleg wat ik voorzie aan bewegingen voor de komende jaren. Ook leg ik ze enkele van mijn overtuigingen, motto (aim high, do better) en grenzen in de vorm van doelstellingen uit. Doelstellingen die ik al met mijn baas heb besproken en zonder wijziging ga uitvoeren. De hoge hakken helpen om mezelf en mijn gedachten beter over de bühne te krijgen. De boodschap van mijn verhaal is: we zijn goed, we kunnen beter.

Blijven lopen, het is een mooie stappenstand na zes dagen deze week

Verder probeer ik mijn hoofd om een belangrijke boodschap te krijgen die ik komende maand mag verkondigen. Het komt langzaamaan van de grond. Verder krijg ik een bevestiging van een concertdatum in juni, een aanvraag voor Fonds Roos en de nodige verzoeken om goede vrouwen voor te stellen voor vacatures. Nu nog een leuk commissariaat voor mijzelf erbij en de doelen voor dit jaar zijn binnen handbereik.

Nadat ik de werkweek op vrijdagmiddag heb afgerond met een rondje rond de kerk lopen is het tijd voor het weekend. Op zaterdag betekent dat vooral een langere sessie pilatus, genoeg wandelen en op de driving range zorgen dat mijn golfslagen ook nog goed blijven. Aan het eind van de middag gaan we, geheel tegen onze gewoonte in, naar de film in een uitverkochte zaal. Het gaat om Poor Things en terecht dat de zaal is uitverkocht. Wat een geweldige film en acteerwerk van Emma Stone. Bijna 2,5 uur later zit ik weer op de fiets, terug naar huis voor het stoken van de houtkachel, wijn en kaas.

Op zondag werk ik. Alweer. Ik moet mijn hoofd echt een keer om de boodschap krijgen voordat ik het volgende podium pak. Ik zet daarin een grote stap. ’s Middags sla ik Wouter van Belle door de nodige blaadjes heen in een repetitie en concert van Sforzato onder leiding van Hester Steensma-Westra. Daarin probeer ik allesbehalve zichtbaar of hoorbaar te zijn, ondanks dat ik op het podium zit. Het kan verkeren. In de tussenliggende pauze praat ik bij met een van de tenoren, vader van een oud-klasgenoot. De tijd vliegt en toch ook niet.