Een van de uitdagingen waar ik voor sta is het behapbaar houden van mijn agenda binnen de mogelijkheden die ik heb. Zo begin ik de maandag in 's-Hertogenbosch, omdat het alweer een week geleden is dat ik er was. Ik geniet in de auto nog na van de film van gisteravond over/met Anselm Kiefer. Prachtig om hem een keer te zien werken met zijn mensen, in de immense hallen. Tegen de middag stap ik alweer in de auto om naar Amsterdam te rijden, daar heb ik een lunch met een potentiële nieuwe medewerker en daarna wat andere overleggen. Een van die overleggen wordt afgesloten met een glaasje cava. Onze trainees hebben hun twee jaar afgesloten en allemaal een baan gevonden binnen ons bedrijf. We hebben de eindpresentatie gehoord en hun aanbevelingen voor een volgende lichting, die in september gaat beginnen. Het is een belangrijk feedbackmoment voor ons. Doordat ik vanuit Amsterdam naar huis kan rijden mis ik de lange lange file op de A2 richting het Noorden. Soms is het gewoon geluk hebben. Minder gelukkig is dat ik ’s avonds nog een rondje moet lopen van mijzelf om aan de nodige beweging te komen, ik had geen vergaderingen die dit met daglicht mogelijk maakten vandaag.

Op dinsdag werk ik in ’s-Hertogenbosch, deze keer doe ik beide vestigingen in deze stad aan. Het is een kleine tien minuten lopen naar het echte hoofdkantoor, waar ik een van de leden RvB tref voor een nadere kennismaking. Daarna loop ik via de lange route terug. De zon in de rug of even op mijn gezicht. ’s-Middags loop ik nog een rondje, ook dan kan ik nog wat zonnestralen oppikken na weken regen en grauwheid. Aan het eind van de middag hebben we op mijn verzoek twee uur college over onze balans, die anders werkt dan die van een verzekeraar. Ik wil begrijpen hoe, gelukkig hebben we intern hele goede mensen die dit prima kunnen uitleggen. Nadat ik verteld had aan collega’s dat ik dit ging doen, meldden zich nog 8 mensen, dus we hadden een zaaltje vol.

Op woensdag rij ik weer naar het Zuiden, met als belangrijkste reden dat ik interviews heb met kandidaten voor een vrijgevallen positie. Het zijn hele leuke gesprekken, er zit een hoop potentieel in de afdeling. Op donderdag heb ik ook nog een gesprek, maar dan in Amsterdam. Dat is een heel raar gesprek, waarbij de man in kwestie een conclusie heeft getrokken op basis van zijn eigen gedachten, niet getoetst aan enige feitelijkheid en op basis daarvan gesolliciteerd heeft. Als ik zijn gedachten bijschaaf, blijft hij helemaal geen interesse te hebben in de functie. Zo kan het dus ook verkeren. Verder heb ik een hoop gezellige en minder gezellige vergaderingen, loop ik een rondje om de RAI en rij ik aan het eind van de middag naar de Plantage Parklaan. Hemelsbreed 6 kilometer, waar ik met het verkeer toch ruim 35 minuten over doe. Daar tref ik oud-collega’s en ondertussen vrienden Victor en Azra. We borrelen supergezellig, praten bij over hun werk, de toekomst, vrienden, oud-collega’s en van alles dat voor ons belangrijk is. Dan kookt Victor een heerlijke pasta die we opeten. Ik ga op tijd weer de auto in en rij langs de benzinepomp terug naar huis, in 40 minuten. Door dikke mist, dat wel.

Charlie helpt bij het deeg maken

Op vrijdag werk ik thuis en doe ik een hoop zaken die niet in mijn agenda staan. Gelukkig ook een paar dingen die er wel in staan, zoals pubquiz maken. Ik ben na een tijdje inspiratieloos over de vragen en neem mij voor deze komende week af te maken. Nog geen vijf minuten later komt er een mailtje met leuke vragen binnen van een collega. Een dag te laat, maar op tijd voordat ik de pubquiz hou komende donderdag. ’s-Ochtends heb ik ook twee verschillende versies deeg en spijs gemaakt voor gevulde speculaas. Een traditioneel, een vegan op verzoek van collega’s. Het deeg en de spijs gaan de koelkast in voor later dit weekend.

Ook bel ik met een aantal collega’s over de sollicitanten van deze week en ik hak de knoop door. Ik bel de betrokkenen met de uitslag en schrijf daarna een mail naar het team. Aangezien er naast mij gehaakt, gezaagd en geschuurd wordt (de nieuwe ramen bij de buurvrouw) trakteer ik de man op uit lunchen. Daarna werk ik gestaag door aan een aantal zaken. Tenslotte ga ik aan het eind van de dag nog een stuk wandelen. Ik overdenk de verschillende relaties die ik probeer te onderhouden. Die met de huidige collega’s, met oud-collega’s waarbij er een aantal vriend zijn geworden, de verschillende vrienden, de 12,5 jaar relatie met de man, de 30 jaar als registrant met de organist, de familierelaties. Elk van deze relaties brengt mij veel en ik koester dierbare herinneringen aan bijzondere momenten in elk. Met de man ga ik ’s avonds uit eten bij het Wilhelminapark, hij trakteert mij. We praten bij over onze stand van zaken en een stukje buitenwereld. Hoewel we heel verschillend zijn en verschillende denken over zaken is er ruimte om het daar over te hebben en ook lief te hebben. Ik laat mij volledig fêteren en neem naast een glas rode wijn bij het hoofdgerecht ook nog een glas port bij het nagerecht. Naast de glazen cava bij het voorgerecht.

De takkenbende, foto gemaakt door mijn vader op een mooie dag en per whatsapp aan mij verstuurd. Hij is 86 en handiger met een iPhone dan ik. 

Op zaterdag ga ik na wat ochtendklussen wandelen, in het donker. Het is een van de zaterdagen dat ik zowel in het donker wegga als weer thuiskom van een rondje bakkers. Daarna maak ik de klussen thuis af en laad ik de auto in. Sinterklaas heeft alles voor Friesland bij mij verzameld, het is een grote tas geworden. Dit jaar geen gedicht, dat is te ingewikkeld. Zondag wordt namelijk mijn broer opgenomen voor een open-hart-operatie op maandag. Ondertussen heeft mijn zus deze week een nieuwe baan voor elkaar gekregen in Bilthoven, na 18 jaar Rotterdam en nacht- en weekenddiensten stapt ze over naar een gespecialiseerd ziekenhuis in de buurt met slechts achterwacht. Ze is er aan toe.

Na een totaal niet enerverende rit drink ik uitgebreid koffie met mijn ouders, ze willen graag hun verhaal kwijt. Daarna ga ik mee wandelen met mijn moeder, de grote honden en de kat. Dan is het alweer tijd voor een meegebracht croissantje bij de lunch. Daarna ga ik met de kruiwagen, hooi, een nieuwe liksteen voor het roodvee en wat zaagmateriaal naar achteren. In de hoek van de wei is binnen de afrastering een top van een eik naar beneden gekomen, de reeën willen graag wat nieuw hooi in de ruif en de oude liksteen is bijna op. Ik begin met het opruimen van de takkenbende. Met het nodige beleid zaag ik, kort ik in en met de stokzaak haal ik takken weg waarop het afgebroken deel rust. De laatste tak loop ik onderlangs door, waardoor deze achter mij op de grond valt. Ik leer steeds meer over hoe dit soort dingen moeten met de minst mogelijke energie van mijn kant en zonder enige beschadiging aan mijn lijf en leden. Ik zaag alles kort en klein en gooi het over het hek terug, de hoek in. Althans, dat wat ik wil oogsten. De rest stapel ik zodanig op dat het voorlopig niemand in de weg ligt. Daarna vul ik de ruif en plaats ik de nieuwe steen. Ik verzamel al het gereedschap en rij terug naar het erf. Daar ruim ik op en ga ik een kop theezetten en telefonisch bijkletsen met een vriend. Na de kop thee verzamel ik nog wat moed en ga ik met de kruiwagen het gezaagde hout ophalen. Het zijn uiteindelijk drie kruiwagens vol, over smalle paadjes. Ik stapel het hout op in het houthok en kloof wat te groot is in moten voordat het opgestapeld wordt. Verder vul ik de nodige tassen met hout en zet die achter in mijn auto. Naast onderhoud van het bos is dat natuurlijk waarom ik zoveel met hout bezig ben. Er ligt voorlopig nog genoeg, zowel in de verschillende houthokken als in het bos. De inventarisatie voor de kerstvakantie is in mijn hoofd gaande, ik hoop dat de 2 dagen die ik dan heb genoeg zijn.

Na alle gedane arbeid ga ik borrelen bij mijn ouders en aansluitend samen met mijn vader koken. We eten een eenvoudige maaltijd van venkel, wortel en ui met halloemi en een restje kip. Niets bijzonders, wel smakelijk. Na een bonbon bij de koffie vertrek ik met de rest van de fles rode wijn van de borrel naar het Boshuis. Daar vermaak ik mij nog wat met muziek en overpeinzingen, voordat ik in bed kruip. Een bed dat nog een beetje moet opwarmen, omdat het boven staat.

Na een hele lange nacht verlaat ik het toch wel erg lekker warme bed en ga beneden de kachel hoog zetten. Ik ontbijt, doe oefeningen, stof het huis, zuig de bovenverdieping, berg de klamboe op en haal het bed af. Allemaal zaken die te maken hebben met het feit dat over twee weken de katten komen logeren voor de kerstvakantie. Het zal maar alvast weer in orde zijn. Ik zorg dat mijn auto in vertrekstand staat en ga dan koffiedrinken bij mijn ouders. Mijn moeder is een tas aan het inpakken, want ze gaat naar Amsterdam, mijn broer door deze dag heen helpen in het ziekenhuis. Nadat ze is vertrokken, mijn vader heeft heel lief de auto voorverwarmd, ramen schoongeveegd, tomtom geïnstalleerd en aangezet, is het voor hem en mij tijd voor de ochtendwandeling met de grote honden en de kat. We lopen een mooie ronde, met nog wat knerpende sneeuw onder onze voeten. Terug op het erf zorg ik dat zijn whatsapp het weer normaal doet en maak ik een groepsapp met dezen en genen rondom de operatie van mijn broer, zodat communicatie maar door 1 iemand hoeft te gebeuren om iedereen op de hoogte te stellen. Weten we allemaal tegelijkertijd wat het laatste nieuws is.

Klusje voor de kerstvakantie

Ik ruim de laatste zaken op en start de auto, mijn vader opent heel verstandig vanuit huis het ijzeren hek en weg ben ik. Deze keer wordt ik niet uitgezwaaid en ik vind dat helemaal niet erg. Ook deze rit is totaal saai, er staat een Bleak Mid Winter zonnetje. Mooie rit voor verdere overpeinzingen en het herbeleven van gelukkige momenten.

Thuis krijg ik lunch, aansluitend ga ik van het voorbereide deeg en spijs de gevulde speculaas bakken. De houtkachel snort, de katjes lopen me gezellig achterna. Ik ruim op verzoek van de man de laatste spullen uit zijn kamer, de schilder begint morgen. Tussendoor verstel ik wat kledingstukken, het is een heel huiselijk tafereel zo.

Als de speculaas voldoende is afgekoeld snij ik deze in stukken en vul drie trommels. Een voor het werk (de grote), een kleinere voor een vriendin en familie, de laatste (de kleinste) voor mijn zus. Ik ga deze afleveren bij het laatste daglicht, met Evensong op de koptelefoon. Het is eerste advent, bekende en minder bekende seizoensliederen komen voorbij, waaronder Rejoice Emanuel. Daarna schrijf ik het blog af voor de houtkachel, terwijl de man staat te kokkerellen. Het was weer een mooie week.