Op dinsdag rij ik naar Leeuwarden voor wat laatste ontmoetingen. Ik heb zelfgebakken taart bij me voor het koffiemoment in de middag. Helaas laat het weer het niet toe dat ik de Oldehove beklim, het waait nog steeds stevig. Ik loop nog wel een wandelbila en bespreek de mogelijke toekomst met deze en genen. Een ander perspectief op hun werkelijkheid helpt om rustig alle opties te overwegen en eigen keuzes te maken. Aan het eind van de dag ga ik met mijn opvolgster voor dit deel van het werk, eten in Élevé. We hebben een prachtig uitzicht, ik maak snel een foto als de juiste gebouwen in het zonlicht baden. Daarna rij ik de 156 kilometer weer naar huis, omdat het avond is gaat dat met een flinke snelheid.

Op woensdagochtend probeer ik nog een paar uur dossiers te vreten. Ik maak een paar afsluitende mails op basis van alle input. Ook kijk ik naar een aantal opmerkingen op een stuk dat ik een paar weken geleden heb ingediend. Ik zie dat ik een denkfout heb gemaakt, die moet ik nog herstellen. Rond het middaguur ben ik uitgewerkt voor vandaag en gaan de man en ik naar Scheveningen. Ondanks een prachtig zonnetje is het dankzij een stevige wind lekker fris. We flaneren met de auto de hele Strandweg af om daarna te besluiten terug te rijden en in een parkeergarage te parkeren. We lopen daarna naar museum Beelden aan Zee voor de tentoonstelling van Henry Moore. Maar eerst eten we een boterhammetje.

Na de tentoonstelling en genieten van het uitzicht over de boulevard rij ik ons weer terug naar huis.

Op donderdag werk ik in Den Haag. Voorlopig voor de laatste keer, in ieder geval voor de laatste keer bij deze werkgever. Ik zuig mijn auto en haal deze door de uitgebreide wasstraat. Ondertussen kuis ik de binnenkant nog wat verder, zodat ik deze maandag in een redelijke staat kan inleveren. Ook verzamel ik alle losse spulletjes en leg het kentekenbewijs vast klaar.

In het gebouw met de 5212 bollen in de hal, worstel ik mij door de laatste uren heen. Ik loop al mijn bestanden door en doe daarna control-a, shift-del. Heerlijk. Alles weg. Ik ga lekker lunchen bij Noony’s in Voorburg met onze secretaresse, heb nog wat afsluitende afspraken, bespreek mijn denkfout met de baas, verwerk de rest van de reviews in het stuk. Daarna klap ik de laptop dicht en lever deze in. Het is half vijf, tijd voor de afscheidsborrel. Niet alleen voor mij, ook voor een van mijn medewerkers, Dennis. Ik heb hem 4,5 jaar geleden van NN overgenomen, hij gaat nu een andere kant op. Dichter bij huis. Veel dichter bij huis. Na heel veel lieve woorden, cadeautjes, veel fotomomentjes in verschillende settings, 0.0 biertjes en een enkele bitterbal komt de een na de ander even echt afscheid nemen. Met veel hugs zeg ik gedag. Daarna sleep ik alle cadeaus van Dennis naar de auto, nadat ik mijn toegangspas bij de beveiliging heb achtergelaten.

Op mijn verzoek heeft iedereen in mijn vriendschapsboek geschreven in plaats van euro’s in een bon te stoppen. Dat boek had ik dinsdag al in Leeuwarden gekregen en is me nu al dierbaar. Ik heb een dergelijk boek gekregen toen ons programma SEPA bij een vorige werkgever was afgerond. Iedereen die het programma verliet schreef daar toen met de hand wat in voor mij, ik heb dat na 3 jaar gekregen met als laatste toevoeging het dankwoord van mijn programma-assistente. Het vriendschapsboek van vandaag is geprint, met een foto van iedereen bij hun verhaaltje. Plus weetjes over zichzelf, tips voor nieuwe hobby’s voor mij of een boekentip. Ook links en rechts hele lieve woorden wat volgens hen mijn kracht en toegevoegde waarde is geweest in de afgelopen jaren. Super om te lezen.

Ik breng Dennis naar huis, begroet zijn vrouw en de hond nog even en ga dan huiswaarts. Thuis vis ik het boek, mijn werktas en de toch ook gekregen flessen wijn uit de achterbak van de auto. Ook zet ik de auto nog even terug naar fabrieksinstellingen, waardoor mijn navigatiegeschiedens gewist wordt en ook de verbinding met mijn telefoon wordt opgeheven. Ik ben benieuwd in welke staat ik de volgende leaseauto ga krijgen. Deze heb ik 2,5 jaar geleden met spinnenwebben, het adres van de vorige bestuurder en zachte banden gekregen.

Op vrijdag begin ik aan de minivakantie tussen de twee banen in. Dat betekent dat ik mijn werkkamer ga omgooien. Met het vele thuiswerken en sinds Covid ook intensief video-bellen vanuit thuis heb ik bedacht dat ik aan de andere kant van de werkkamer ga zitten. Daarmee wordt in ieder geval mijn uitzicht rondom de laptop anders, waardoor ik misschien een goed onderscheid kan maken tussen de twee werkgevers. Ik heb nergens zo’n hekel aan als collega’s die na maanden nog zeggen: ‘bij mijn vorige werkgever……’ . De man helpt even het bureau om te zetten, de rest lukt me zelf. Ik moet er even aan gaan wennen. Ook Leila vindt het even vreemd, alhoewel ze natuurlijk snel tussen mij en mijn boek komt liggen als ik op het bankje onderuit zak. Sommige zaken veranderen niet, ongeacht de positie in het grotere geheel.

Als ik tevreden ben, pak ik de brief van de Nederlandsche Assurantie Maatschappij (zie topfoto vorig blog) erbij en stop deze in een enveloppe. De conservator van de stichting behoud archief a.s.r. Nederland is hierin geïnteresseerd, ik ga deze persoonlijk afgeven. Daarna neem ik de bus naar de stad om lekker te winkelen. Bij de juwelier overleg ik uitgebreid over een nieuwe ring, uiteindelijk besluit ik alleen voor de oorbellen te gaan en het meegebrachte parelsnoer opnieuw te laten rijgen. Dit is een cadeautje aan mijzelf, na een half jaar hard werken en een mooie bonus. Omdat het vakantie is ga ik lekker met de man lunchen bij 30ml, daarna een dutje doen en dan naar de kapper. De volgende leaseauto is wit, ik vraag de kapper om extra blond toe te voegen. Terwijl de highlights intrekken, heb ik ruim de tijd om dit blog te schrijven.