De maandag begon met thuiswerken en daarna de middag bij de overnemende partij. Zoals in het vorige blog al aangegeven, kwamen een aantal collega’s daarna eten. Dankzij de uitstekende voorbereiding en uitvoering van de man en mij konden ze vrij eenvoudig aanschuiven aan de reeds gedekte tafel. Terwijl ik zorgde voor eten op de juiste temperatuur en wat te drinken regelde de man een rondleiding voor de collega’s die hier nog niet eerder waren. Na wat uurtjes gezelligheid en koffie toe gingen ze weer op huis aan, na de spits en op het tijdstip dat ze hard mochten rijden. Dan is de rit een stuk korter.

Op dinsdag heb ik in Leeuwarden gewerkt, met de langzamere variant van diezelfde rit. Overdag duurt deze echt 13 minuten langer. We hebben taart gegeten omdat een bepaald project ten einde is gekomen en het was gezellig druk op kantoor dankzij de Leeuwardenloop. 10 of 5 kilometer hardlopen door de miezer, of 5 kilometer wandelen. Bijna een kwart van de medewerkers heeft hier aan meegedaan, een andere directeur en ik hebben onze bila gewandeld. Dat is niet helemaal de 5 kilometer geworden, daarvoor was de tijd te kort.

Op woensdag ga ik nog twee gesprekken voeren bij de potentieel nieuwe werkgever in Amsterdam. Het zijn hele goede en leuke gesprekken. Daarna rij ik door naar Knab, waar ik een werkplek heb. Tussendoor praat ik bij met dezen en genen, ik heb tenslotte lang genoeg hier gewerkt om veel collega’s te kennen. Ook heb ik nog een stuurgroepvergadering met Knab-directeuren, het kan verkeren.

Daarna rij ik door naar Driehuis, naar de begraafplaats Westerveld, want het is ook tijd om afscheid te nemen van een collega. Vorige week kwam hij niet opdagen bij een vergadering waar ik hem misschien wel verwacht had. Hij had zich een paar dagen daarvoor al wel ziekgemeld, het afgelopen jaar was hij bezig om terug aan het werk te komen bij mij. Dat gaat niet meer gebeuren, hij is zijn bed niet meer uitgekomen helaas. Op een karaktervolle manier hebben familie, vrienden en collega’s afscheid kunnen nemen van hem. Wij, de collega’s, drinken nog een biertje (0.0% in mijn geval) of twee op hem na het officiële gedeelte in een kroeg verderop. Aangezien de man kaartjes Oerol aan het regelen is en ik thuisgekomen nog wat ga werken, schiet het avondeten er bij in.

Op donderdag rij ik weer naar Den Haag. Vandaag is de dag dat ik mijzelf beloofd heb het contract met de leverancier in ieder geval mondeling rond te hebben. In de sessie van 10 tot 11 komen we er nog niet helemaal uit, we beleggen een extra sessie van 6 tot 7 ’s avonds. Tussendoor stem ik het nodige af, doe ik reguliere overleggen, drink ik een 0.0% biertje. Om 6 uur zit ik weer klaar achter de laptop, nog steeds op het werk. De rest is ondertussen thuis zo te zien, ook mijn eigen onderhandelingsteam. Er komt een voorstel op tafel dat ik accepteer. Zo snel als het hier is opgeschreven, zo snel gaat dat niet. Dat vergt nog wat kleine onderhandelingen, zowel in mijn eigen team als met de leverancier. Maar we komen er uit. Ik informeer mijn stakeholders ogenblikkelijk, aangezien ik deze week zo ongeveer door iedereen die de naam van de leverancier kan spellen, ben gebeld. Waarom ik ‘zo moeilijk’ doe over dit nieuwe contract. Ik heb iedereen braaf op afstand gehouden en heb stoïcijns het beste voor ons bedrijf eruit weten te slepen.

Terwijl ik naar huis rij, wordt ik gebeld door mijn potentieel nieuwe baas. Vijf weken na het eerste gesprek zijn we het er over eens dat we samen verder willen, binnenkort spreken we over de condities waaronder we dat gaan doen en per wanneer. Ergens deze zomer, denk ik zomaar. In de nacht lig ik vele uren wakker om een plan te bedenken hoe mijn werk zo goed mogelijk opgevangen kan worden bij de oude baas. Dat kost me helaas de nodige uren denkkracht totdat ik al mijn taken kwijt ben, in het plan. Ik denk dat het een goed plan is, aangezien mijn huidige functie in de combinatie tussen mijn huidige werkgever en de overnemende partij niet bestaat.

Op vrijdag rij ik weer naar Den Haag en weet ik mijn mond te houden over de nieuwe werkgever. In plaats daarvan doen we inhoudelijke vergaderingen met veel details en goede discussies. ’s Middag hebben we collega’s van een bank uit Den Haag op bezoek die graag onze ervaringen willen weten over Agile werken, specifiek op het gebied van de kwartaalplanningsdagen. Met veel verve leggen we dat uit. Daarna ben ik wel even klaar met werken voor vandaag en rij ik naar huis. De katjes krijgen brokken van mij, daarna ga ik de benen wat laten bewegen tijdens een wandeling. Op de terugweg koop ik een doos wijn voor mijn ouders, daar heeft mijn vader om gevraagd. Met een glas witte wijn glij ik het weekend in.

Op zaterdag heb ik een hele luie niets-hoeftdag. Dat levert gezellig koffie drinken met een vriendin op, lunchen met de man, extra slapen. Daarna begin ik in het 8^ste boek van de zeven zussen. Zo’n dag.

Op zondag rij ik naar mijn ouders. Ook dit is een niets-hoeftdag. Ik heb taartjes bij me voor bij de koffie om te vieren dat we wat te vieren hebben. Ook lever ik de doos wijn af. Mijn zus en broer waren hier gisteren en hebben het tuinwerk gedaan, ik hoef daarom alleen maar een rondje mee te lopen met de grote honden en te aanschouwen dat al het groen honderd keer groener en minstens een meter gegroeid is. De beukenhaag staat opeens in het jonge blad, de struweelhaag is bijna dicht en echt heel hoog. Ook hebben veel varens zich dankzij het aangename weer ontrold. Terwijl de zon het Boshuis opwarmt drink ik nog een kop thee en eet ik mijn lunch. Verder gaan we vanavond een glas witte wijn drinken (andere dan ik heb meegenomen) en eten we asperges. Die heb ik tenslotte meegenomen. Een rustige dag voordat morgen de volgende werkdag weer begint. Aangezien het Hemelvaart is komende week, zijn er vijf werkdagen in drie gepropt, dus ik ga er maar uitgerust aan beginnen. Proost.