Na het fysieke werk van gisteren doen mijn armen en handen pijn. Ook heb ik blauwe plekken op mijn benen van tegen treden hangen van trapjes. Desondanks voel ik mij prima en staan we op een redelijk normale tijd op. Bij de ochtendwandeling haal ik nog even wat lekkers bij de bakker om aansluitend naar golfles te gaan. Er is ondanks veel oefenen en voor mijn doen veel spelen iets in mijn drive geslopen wat er weer uit moet. Het is een minieme aanpassing aan mijn swing die ervoor zorgt dat de ballen niet meer linksaf gaan maar weer lekker rechtdoor. Aan het eind van de les kijken we ook nog even naar mijn putten, daar moet het nodige aan verbeterd worden. Maar omdat ik ook vandaag nog niet helemaal in mijn normale conditie ben, gaan we daar in een volgende les naar kijken.

Thuisgekomen ga ik proberen nog wat te slapen. Echter, liggen werkt blijkbaar op mijn keel, want ik hoest mijzelf elke keer wakker. Helaas, dus verplaats ik mijzelf naar de chaise longue voor wat TV hangen voor een brandende houtkachel. Na de lunch probeer ik opnieuw om wat te slapen, ook nu wordt dat verstoord door mijn eigen hoesten.

Dus ik sta maar weer op, kleed mij voor een concert waarbij ik in beeld ben, drink extra koffie, en denk er zowaar aan om mijn schoenen met de hoogst mogelijke hakken in te pakken. Ik heb het na het lezen van mijn blog van vorige jaar in mijn agenda gezet, ik ga niet nog een avond mezelf pijnigen.

Extra hulpmiddelen bij een concert

Wouter rijdt ruim na vier uur voor en met koorlid Sjaak verplaatsen wij ons naar het altijd pittoreske Beusichem. Daar kunnen we meteen terecht. De registraties van vorige jaar worden erbij gepakt en aangepast, in de aansluitende koorrepetitie wijzigen we nog wat zaken. Het koor is completer dan andere jaren, dat vraag wat extra dynamiek. Aan de andere kant is het orgel het orgel, op een gegeven moment kan het niet meer harder. Terwijl Wouter nog wat extra studeert in afwachting van het koor, installeer ik de noodzakelijke camera en monitor. Ik trek ondertussen mijn loopschoenen uit en stap in mijn hoge hakken. Ook leg ik voor mijzelf het nodige aan anti-hoestmiddelen en een fles water klaar, want het zal me toch niet gebeuren dat ik diegene ben die moet hoesten tijdens een concert.

Opnieuw zoek de verschillen. Doorgestreept is vanzelfsprekend, maar wat is er toegevoegd?

Uiteindelijk zijn we rond half acht klaar met alle repetities. In tegenstelling tot andere jaren is er geen gezamenlijke maaltijd of lange pauze. Ik blijf daarom boven, bel nog even met zus en daarna moeder over de laatste stand van zaken. Om me daarna te gaan concentreren op een concert.

De hoge hakken helpen! Ik kan makkelijk bij alle knoppen en hoef niet door mijn knieën om blaadjes om te slaan. Ook hoef ik niet te hoesten. Wel heb ik jeuk, maar in beeld kan ik daar niet al te veel aan doen. We spelen een geïnspireerd en goed concert, voor zover ik dat kan beoordelen. Wouter gaat na afloop het welverdiende applaus in ontvangst nemen, ik ruim de orgelzolder op en verplaats onze spullen naar de kerkzaal. Daar praat ik na met dezen en genen. De vader van een collega komt ook nog even zeggen hoe hij heeft genoten van ons en het geluid van het orgel. Hij is zelf ook organist, zijn zoon helpt hem af en toe. Later in de auto naar huis vertelt Wouter dat onze samenwerking niet onopgemerkt is gebleven bij andere aanwezigen.

Moe en voldaan schenk ik thuis nog een glas limoncello in om daarna lekker te gaan slapen. Dit was weer een mooie dag met een goede traditie, even stilstaan bij hen die ons ontvallen zijn met mooie en goed uitgevoerde muziek.