Eerst maar even over dat project. Vier jaar geleden, ik was net binnen bij mijn huidige werkgever, kwam ik tot de conclusie dat het grootboek aan vervanging toe was. Er waren hiervoor grofweg twee wegen. Eerst opschonen, ondertussen grootboek technisch zo goed mogelijk up to date houden en dan overgaan naar een nieuw systeem, of eerst overgaan en daarna gaan opschonen. We hebben voor die laatste methode gekozen omdat we anders van elke 12 weken er 9 nodig zouden hebben gehad om technisch een beetje bij te blijven en 3 hadden om inhoudelijk op te schonen. Dat zou een lang project zijn geworden. Want nu heeft de technische implementatie, en toch stiekem alvast een beetje schonen, ook al 2 jaar geduurd, terwijl we het huidige systeem zo goed mogelijk up to date hielden. Twee jaar geleden heb ik namelijk het contract getekend en zijn we aan het werk gegaan. Deze week hebben we de belangrijke beslissing genomen om ook echt het nieuwe systeem te gaan gebruiken. Het draait al een maand of vier naast het oude systeem, het is een kwestie van alle in- en uitgaande verbindingen ombuigen en de gebruikers toegang geven. Niet de moeilijkste implementatie.

Om tot een positieve beslissing te komen heeft me de afgelopen weken wel de nodige kopzorgen gekost en nog het nodige werk. Terwijl ik niet eens de projectmanager ben maar de sponsor van dit traject. De gebruikers hebben geaccepteerd dat nog niet alles af is en dat we nog wat noodverbanden hebben gelegd links en rechts. Ook hebben weer andere gebruikers geaccepteerd dat ze ondanks dat ze de afgelopen vier jaar geen prioriteit hebben gegeven aan de aanstaande verandering, deze niet langer kunnen tegenhouden. Het is nu even buffelen de komende weken en maanden, maar de realiteit is dat we een nieuw grootboek hebben. De aanhouder wint.

Op vrijdag word ik in Goes verwacht voor repetitie en concert. Met het werk nog op de koptelefoon voor de laatste stemronde over het project en de organist en zijn vrouw in de auto (vanaf de carpool) rijden we naar Zeeland. Daar worden we hartelijk welkom geheten door de penningmeester die ons voorziet van een van verhalen gelardeerde koffie. Om half drie zit Wouter op de orgelbank en gaan we beginnen aan het verkennen van dit orgel. Gestaag werken we ons, met twee korte pauzes en een praatje met de vaste bespeler van dit instrument, door alle muziek en de benodigde registraties heen.

(foto: Sonja Roskamp)

We eindigen met het nogmaals doorspelen van het eerste stuk dat we hebben uitgezocht. Reden hiervoor is dat we in die paar uur met dit orgel werken het instrument beter hebben leren kennen en daarom altijd even terug gaan naar het eerste stuk om te kijken of het toch anders moet. Dat is niet het geval. We beëindigen deze repetitie met het op volle snelheid doorspelen van het nieuwste stuk dat we vanavond zullen uitvoeren, de compositie van de organist zelf. Ondanks dat ik het stuk al wel eerder gehoord heb, is dit de eerste keer dat ik zelf achter de noten zit. Dat is spannend. Gelukkig komen er vanavond ook wat repertoirestukken langs waarbij ik niet elke maat meer hoef mee te lezen om te weten waar we zijn. Dat zijn stukken waar ik ook ongeveer kan voorspellen wat er moet gaan gebeuren op welk moment, waardoor ik mezelf niet drie keef hoef te controleren.

(foto: Wouter van Belle, met op de lessenaar Fantasia sopra Te Deum Laudamus van Wouter van Belle)

Om vijf voor zes zijn we klaar en laten we het orgel over aan de vaste organist voor een uur stemmen. Wij gaan ons verpozen, ik door een rondje stad wandelen en een frietje eten, Wouter en zijn vrouw door ergens een pizza te eten. Ik ben iets eerder terug en krijg nog een kop koffie van de vaste organist Arno, alvorens ik boven alle stukken nog een keer droog ga doornemen. Ik verrijk de aantekeningen van Wouter met nog wat ‘zorg dat je aan de juiste kant van het orgel sta’-aanwijzingen voor mijzelf. Dan is het zomaar bijna acht uur en haal ik een paar keer diep adem. We hebben ons zo goed mogelijk voorbereid op wat er gaat komen, meer is er niet meer aan te doen.

(foto: Wouter van Belle, over het rugwerk heen, met de opmerking van Wouter: Ik had in ieder geval voldoende rugdekking)

Na een introductiepraatje van Wouter gaan we gewoon beginnen. Altijd een spannend moment. Het orgel staat aan, de juiste registers zijn uitgetrokken, we komen de eerste pagina goed door. Dan durf ik weer adem te halen en ga ik met opperste concentratie aan het werk. Bladzijden omslaan, registraties veranderen, nieuwe beginstand klaarzetten, partituren aangeven of aanpakken, toch hoorbaar te vroeg zijn met een registratie, me herpakken en de herhaling wel goed doen, blijven nadenken, niet wegdromen bij de veel te mooi uitgevoerde muziek omdat ik geen registratiehandelingen hoef te doen maar wel bladzijden moet omslaan. Zo vliegt een uur intensief muziek maken toch voorbij en is het tijd om even uit te puffen. Ik ruim onze spullen op, sluit het orgel af en ontmoet beneden een deel van het publiek dat heeft genoten. Met een klein gezelschap sluiten we de avond af met een biertje (spa rood voor mij). Bij Wouter giert de adrenaline na deze inspanning nog door de aderen, ook ik ben nog behoorlijk hyper. Ik rij ons dan ook met de maximale snelheid, rond de 130, terug naar de carpool en mezelf daarna naar huis. Tegen die tijd ben ik voldoende op adem om snel te gaan slapen. Het weekend staat voor de deur. Door de jarenlange ervaring en vele uren opleiding en inwerken (plus de vele uren opleiding en repeteren van Wouter natuurlijk), is er weer een mooi concert geweest waarbij hij met een zo ontspannen mogelijke inspanning geweldige muziek ten gehore heeft gebracht.

(foto: Piet Philipse, bezoeker, net zoals de topfoto ook van hem is)