De oude tijden zijn mijn herinneringen aan de periode dat ik in België heb gewerkt. Daar waren lunchen buiten de deur heel gewoon en een zeer belangrijk onderdeel van het zakendoen. Een sandwich eten tussen de middag was bijna onbehoorlijk, achter je bureau al helemaal. Dat ik zo twee uur meer werk in een dag kreeg, was verder niet ter zake doende.

Dus geniet ik nu ook maar even van samenkomen met collega’s, op afstand, in restaurants die wel open zijn.

Voor speciale gelegenheden thuis vallen manlief en ik terug op het concept dinnerbox. In veel te veel bakjes en zakjes komen dan drie uitgebreide gangen, een kaasgarnituur en de benodigde amuses en friandises het huis binnen. Die verschillende gangen mag ik met minimale moeite al dan niet opgewarmd op een bord vleien. Om daarna heerlijk van te genieten, al dan niet voorzien van een bijpassende wijn. Of een bubbel, die altijd overal bij past.

Ondertussen heb ik ook de nodige tijd op ladders gestaan. Bij mijn ouders waren de goten dringend toe aan een schoonmaakbeurt. Zowel het huis als het Boshuis zijn ontdaan van veel beuken- en eikenblad. Ladder op, ladder af.

 Thuis was de ladder binnen nodig. Om de kerstversiering op te hangen en daarna alle vogeltjes een plek te geven. Het zijn er weer meer geworden, vandaag komen er nog een twintigtal binnen. Er is plek voor overgehouden. Het foutje dat ik gemaakt heb is dat ik niet alle nieuwe vogeltjes al op de foto heb gezet. Nu moet ik bedenken of wat ik weet los kan identificeren, of dat ik alle vogeltjes weer een keer op de foto moet zetten. Waarom? Ik gebruik de foto’s om te kijken of een bepaald vogeltje al in de collectie zit in mijn jaarlijkse jacht op nieuwe vogeltjes. Dit jaar kon ik er zodoende 30 toevoegen aan de toch al uitgebreide collectie van meer dan 330 unieke exemplaren. Dat is een mooie score.